Semalam saya menikahkan satu pasangan... yang lelaki berumur 19 tahun dan yang perempuan berusia 20 tahun. Bila saya fikir-fikirkan semula, ketika saya berusia 19 tahun sedikit pun tidak terlintas di hati saya untuk berkahwin... berpacaran pun jauh sekali. Mungkin ada atau tidak syok sendiri sikit sikit la kot. Menarik tentang pasangan yang saya nikahkan ini ialah mereka bernikah dengan tiada persediaan rapi dengan erti kata lain terlampau simple atau dikenali juga dikalangan orang cina/melayu sebagai 'cincai' sahaja.
Tahniah diucapkan kepada kedua-dua ibubapa pengantin kerana menyedari hakikat dan realiti remaja yang berlaku di sekeliling kita sekarang. Walaubagaimanapun sepatutnya mereka kena ada persediaan. Saya kata tiada persediaan sebab wang maskahwin pun tanpa envelope.... upah nikah lagi lah.... main bagi macam tu sahaja. Ketika saya hendak menurunkan tandatangan atas borang nikah mereka, saya dapati ruang 'hantaran' dan 'hadiah' tidak ada apa-apa kenyataan dinyatakan. Bila saya tanya kepada bapa pengantin jawapannya ialah "Bolum bincang laie". Ishhh! ada ka patut?? Lalu saya membuat keputusan untuk menentukan hantaran pada masa itu juga sebab kalau saya biarkan (untuk ditentukan kemudian) maka sudah pasti pihak pengantin perempuan tidak merasa wang hantaran atau pun hadiah. Saya tanya suami berapa dia nak letak hantaran... laaaaaa.... ada ka patut dia jawab entah. Dan lebih pelik lagi dia (pengantin lelaki) boleh tanya pada ayah dia yang ada kat sebelah dia "berapa hantaran?". Lalu di saat genting itu saya memberi cadangan kepada pihak pengantin lelaki.... "Macamana kalau RM1000?"... Sekali lagi pengantin buat lawak.... "Ëntah......" Mana boleh jawab macam tu... kena la jawab, mampu ke tak mampu sebab pihak perempuan dah bagi chance bayar kemudian. Kalau mampu seribu jawab ok... kalau tak mampu, bagi jumlah yang mampu sepatutnya. Akhirnya Bapa pengantin lelaki menjawab, "Macam ni la tuan, saya cadangkan RM1500"... biasa lah lelaki, ego mesti ada. Saya tau la lelaki... hahaha sebab saya pun lelaki. "Ayah bagi kau tempoh sebulan untuk cari RM1500, boleh tak?" warning si ayah pengantin lelaki kepada pengantin lelaki. O.K Selesai satu bab.
Saya tanya lagi satu soalan cepumas.... nak bagi pengantin perempuan hadiah tak? Cincin ke ... rantai ke.... gelang ke.... Ahaks! Tiada sambutan. Semuanya geleng ...Ok lah tu... at least dah ada RM1500. Saya terpaksa menerangkan semua yang dibincangkan itu akan tercatat dalam sijil nikah nanti. Pengantin lelaki tu kerjanya asyik tersengih-sengih dari tadi. Ye la, budak lagi... baru 19 tahun. Yang penting segalanya selesai dengan baik. Yang menghairankan saya Bapa pengantin perempuan tak kisah langsung tentang hantaran dan hadiah ni. Dah la tu, nikah anak dia pun wakilkan pada saya... takda masalah sebab memang tugas saya dah. Pada pandangan mata saya pengantin perempuan comel orang nya... tu yang hairan tu kenapa si Bapa tak demand langsung. Kurang kurang letak la harga sikit kan? Sepatutnya bapa mertua saya (masa saya kawin dulu) berfikir macam ini juga.... tak payah susah susah cari RM6K kan.... hahahaha!
Pengantin lelaki (gambar hiasan) |
Ini 1st time saya handle nikah yang sangat sangat simple. No wonder la, borang kahwin diorang tak hantar pada saya 2,3 hari sebelum majlis akad nikah. Terpaksa pula saya talipon suruh diorang hantar borang selewat lewatnya pagi Jumaat. Pagi Jumaat saya ke pejabat, saya dapati borang tu masih belum sampai atas meja saya. Kebiasaannya apabila borang sudah berada di tangan saya, mudah la isi semua particulars yang patut diisi. Terbalik pula, kita yang lebih... diorang ala kadar saja. Dari situ saya dah nampak betapa bakal pengantin tidak bersungguh sungguh.
Kesimpulannya, perkara penting macam ni jangan buat sambil lewa. Tunjukkan yang kita bersungguh sungguh. Dari satu segi saya puji sikap ibu bapa kedua mempelai sebab merestui anak mereka nikah awal. Dari satu segi yang lain pula saya kesal dengan sikap pengantin lelaki sebagai ketua keluarga (walaupun baru diisytiharkan) seperti acuh tak acuh dengan perkahwinannya sendiri. Pun begitu, saya doakan yang terbaik untuk pasangan tersebut.
----Kira ok la jugak sebab dua kali lafaz je akadnya. Pernah saya akadnikahkan orang keturunan mamak yang jarang berbahasa melayu dan buta huruf.... hadoi! masakk!! Bayangkan dah tulis atas kertas besar-besar pun tak settle juga.